Greinar Archives - Ferðaskrifstofa Eldri Borgara

Berlín

Hvert sem ferðamaður fer í Berlín blasir sagan við. Þar blandast sagan einhvern vegin á sjálfsagðan hátt við púls mannlífsins. Klassískar byggingar og listaverk speglast í nýlistinni og ljúfum nútímalegum þokka. Fáar borgir Evrópu hafa á undanförnum árum verið sóttar heim af eins mörgum ferðalöngum og einmitt Berlín. Enda er Berlín glæsileg höfuðborg hins sameinaða Þýskalands og horfir björtum augum fram á veginn samtímis því sem hún er óumdeilanlega einna fremst meðal jafningja í Evrópu.

Berlín lifir á margan hátt á sögu sinni, þó sagan hafi vissulega oft verið erfið. Borgin var aðalleikvangur tveggja einræðisstjórna á síðustu öld, nasismans og kommúnismans, sem skildu eftir sig sviðna jörð og meiri hrylling en áður hefur þekkst í sögu mannkyns. Sagan teygir sig auk þess langt aftur í aldir, til tíma Prússaveldis og langt aftur fyrir það. Þessi saga sem blasir við á hverju götuhorni er segullinn sem laðar marga gesti að borginni. Engin önnur borg getur boðið ferðalangi upp á stutta gönguferð sem á örfáum mínútum tengir saman Bebelplatzs, þar sem bókabrennur nasista fóru fram 10. maí 1933, og heimsókn í DDR safnið þar sem sögu Austur Þýskalands og kommúnistastjórnarinnar eru gerð skil. Þar er líka að finna svo fátt eitt sé talið hið áhrifamikla Denkmal fur die ermorderten Juden Europas, eða minnismerkið um helförina. En einnig Branderburgar hliðið sem er tákn borgarinnar, byggt í skínandi nýklassískum stíl, endurbyggða dómkirkjuna sem var eyðilögð í lok seinna stríðs og minnismerkið um Berlínarmúrinn sem geymir hluta af múrnum er skildi að austur og vestur Berlín á tímum kalda stríðsins.

Enginn vill heldur missa af að sækja heim Check Point Charlie sem á þeim tíma var eina landamæra stöðin milli austurs og vesturs. Þar geta gestir í huganum tekið undir með eldræðu John F. Kennedy er hann hélt árið 1963 í borginni: „Ich bin ein Berliner“ eða „ég er Berlínarbúi“ . Svo má ekki gleyma að sækja heim Þinghúsið, keisarahöllina sem einnig hefur verið endurreist og söfnin stórkostlegu á Museumsinsel. Safnaeyjan geymir fimm af mikilvægustu og frægustu söfnum Berlínar. Meðal annars Pergamon safnið þar sem sagt er finna megi hlið heljar ef trúa má sögusögnum.

Já, sagan blasir svo sannarlega við hvert sem ferðalangur snýr sér í Berlín.

Ákaflega þægilegt er að ferðast um borgina gangandi eða með almenningssamgöngum og sækja heim alla þessa staði. Sjálfur elska ég að hjóla um Berlín. Hún er mín uppáhalds hjólaborg þar sem hjólastígarnir mynda þéttriðið net um alla borgina og hægt er að þeysa milli hinna margbrotnu og ólíku borgarhluta hennar á örskotsstundu. Sérstaklega „Mitte“ eða miðjuna, þar sem er að finna hjarta Berlínar með ráðhúsinu, sjónvarpsturninum, Alexanderplatz, safnaeyjunni fyrrnefndu og hinni einstaklega fallegu og rómantísku breiðgötu „Unter den Linden“ sem rekur rætur sínar aftur á 17. öld.

Berlín er heimaborg tæplega fjögurra milljóna íbúa. Ef það er sagan og menningin sem dregur túrista til Berlínar, þá eru það allt önnur málefni sem brenna á heimamönnum í sínu daglega lífi. Fyrir nokkru gaf rithöfundurinn Jens Biskey út bókina: „Berlin-Biografie einer grossen stad“ eða Berlín – ævisaga stórborgar. Í bókinni reynir hann eins og svo margir aðrir að átta sig á því hvað það er sem veldur þessum mikla áhuga á Berlín í samtíma okkar. „Hingað eru allir velkomnir“ skrifar hann. „Margir flytja til Berlínar til að láta drauma sína rætast og losna undan böndum sem binda þá við fortíðina. Þannig er Berlín borg framtíðarinnar og draumanna. Maður þarf að eins að hafa búið í Berlín í ein þrjú ár til að geta talist „Berliner“. Í öðrum borgum Þýskalands segir hann, er maður alltaf innfluttur, þó maður hafi búið þar stærsta hluta ævinnar. Ætli það eigi ekki við víða?

Já, Berlín bíður ferðalang velkominn með karrí pylsum, þægilegu veðri, góðum bjór og bjórgörðum, spennandi næturlífi, glitrandi verslunar hverfum og skógi vöxnum útisvæðum. Borgin hefur eitthvað fyrir alla sem þangað koma og breytir þeim á svipstundu í “ein Berliner”

Þórhallur Heimisson

8, apr. 2025
11:29

Vinafundur

Þær eru margar ástæðurnar eins og við vitum, sem búa að baki því að ákveðum að skella okkur í ferðalag. Okkur langar kannski að sjá eitthvað nýtt eða endurnýja kynni við staði sem við höfum ekki lengi séð eða heimsótt. Ef til vill er það maturinn, sagan, umhverfið og fólkið á framandi stöðum sem heillar okkur. Það getur líka verið löngunin til að upplifa góða hluti með einhverjum sem okkur þykir vænt um. – Eða jafnvel áhugi okkar á því að kynnast nýju og kátu fólki í skemmtilegum ferðahóp.

Við sem ferðumst saman á vegum Ferðaskrifstofu eldri borgara gerum það einmitt vegna þess að okkur finnst ferðirnar okkar saman uppfylla þessar væntingar okkar. Það hef ég sjálfur reynt margoft sem leiðsögumaður með þessu frábæra fólki sem kýs að ferðast með ferðaskrifstofunni. Úr verða kynni sem endast og eflast og dýrmætar minningar sem ylja okkur á dimmum vetrarkvöldum.

En skemmtilegast af öllu er ef til vill hið óvænta. Eins og þegar gamlir vinir hittast í ferðunum okkar án þess að hafa haft hugmynd um það fyrir fram. Þannig endurnýjast gömul og góð kynni og verða sem ný. Af slíku hef ég heyrt margar frásagnir. Eins og til dæmis þessa sem er alveg ný og ég læt fljóta með hér, með leyfi þeirra er við sögu koma.

Á myndinni sem hér að ofan eru þeir vinirnir Sigurður Ingi Guðmundsson og Halldór Runólfsson. Þeir voru í sitt hvoru náminu í Barcelona árið 1970, hittust þar og lentu í ýmsum ævintýrum saman eins og ungra manna er siður.

Síðan liðu hvorki meira né minna en 55 ár.

Þá hittust gömlu vinirnir algerlega óvænt á Madeira í ferð með Ferðaskrifstofu eldri borgara, núna, í byrjun mars árið 2025. Eins og að líkum lætur varð mikill fagnaðarfundur hjá þeim félögum og gamlir tímar rifjaðir upp.

Þetta er ekki í fyrsta skiptið sem gamlir vinir eða vinnufélagar hittast í hinum rómuðu ferðum Ferðaskrifstofu eldri borgara þar sem gleði og ánægju eru í hávegum höfð meðal farþega.

Já það er gaman þegar vinir hittast og ferðast saman.

Ekki er þó síður gaman að ferðast einn með Ferðaskrifstofu eldri borgara. Því þar er enginn einn í raun, heldur allir hluti af ferðahópnum þar sem tækifæri gefast til að kynnast nýju fólki og eignast góða vini.

Fátt er dýrmætara en góðir vinir, gamlir og nýir og góðra vina fundur.

Því og segir í ljóði Jónasar Hallgrímssonar, Vinafundur:

Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur,
er gleðin skín á vonarhýrri brá?
Eins og á vori laufi skrýðist lundur,
lifnar og glæðist hugarkætin þá.
Og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að beztu blómin gróa
í brjóstum, sem að geta fundið til.

Þórhallur Heimisson

8, apr. 2025
10:36

París

Um leið og þú stígur fæti í París ertu orðinn hluti af borginni. Það upplifði ég í fyrsta sinn þegar ég kom þangað 22 ára gamall. Ég var þá á ferð um Evrópu í bílaleigubíl ásamt vinum mínum. Bílinn höfðum við tekið að leigu í Lúxemborg eins og margir gerðu á þessum árum. Þaðan blússuðum við til Parísar. Við komum í borgina seint um kvöld, skildum bílinn eftir í bílageymslu fyrir utan miðborgina og brunuðum með neðanjarðarlestinni inn að Ile de la Cite, eyjunni í miðri Signu, sem hefur verið hjarta Parísar frá upphafi.

Við höfðum ekki pantað gistingu en reikuðum um Latínuhverfið þangað til við rákumst á ódýrt gistiheimili nálægt Shakespeare and Company, bókabúðinni fornu sem síðar átti eftir að verða heimsfræg. Þá gat maður ranglað þangað inn og látið sig hverfa í völundarhúsi herbergja, bóka og blaðastafla búðarinnar. Nú er biðröð fyrir framan búðina og gestum hleypt inn í litlum hópum.

Ég man þegar ég gekk út á göngugöturnar þarna í Latínuhverfinu í fyrsta sinn: Fljótið Signa sem liðaðist hjá; öll litlu veitingahúsin í göngugötunum; súkkulaðibrauðið sem ég keypti mér í morgunverð og kaffið, sem var það besta sem ég hafði smakkað; rök og gamaldags neðanjarðarlestin; hláturinn á útiveitingahúsunum og öll samtölin sem maður heyrði eins og lækjarnið á meðan skálað var í rauðvíni og freyðivíni yfir ostabakka; þröngar göngugöturnar sem liðuðust eins og ormar um borgina og runnu saman við breiðgöturnar; kastaníutrén; hallirnar; söfnin; Effelturninn.

Að ekki sé minnst á mannlífið á götunum þar sem öllu ægði saman.

Þó árin hafi liðið er tilfinningin alltaf sú sama þegar ég kem til Parísar. Þessi upplifun af frelsi, lífsgleði og fegurð lífsins í öllum sínum myndum sem einkennir borgarlífið. Auðvitað hefur borgin breyst. Alveg eins og ég varð hluti af hjartslætti og sögu borgarinnar þarna í fyrsta sinn hafa allir þeir sem þangað koma markað hana með sinni sögu. Eða ef til vill er ekki til nein ein saga sem hægt er að segja um París. Alveg eins og París er ekki ein borg. Hún er margar borgir með hver sína sögu, margar borgir inni í borginni.

Saga Evrópu og saga Parísar verða ekki aðskilin. Það var Júlíus Sesar hinn rómverski hershöfðingi sem stofnaði borginaLutetia Pariseriorum árið 53 fyrir Krist. Nafnið fékk hún af keltneska þjóðflokknum sem bjó á eyjunni úti í Signu þegar Júlíus kom þangað. Þeir kölluðust Parisier.

Eftir að Rómaveldi féll var það Klodvik konungur og drottning hans Clotilda sem gerðu París að höfuðborg Frankanna árið 508. Frankaríkið varð síðan að Frakklandi eftir því sem aldir liðu. Þannig að frá fyrstu tíð hefur París verið miðja Frakklands.

Forfeður okkar víkingarnir herjuðu síðar á borgina sem varð stærsta borg Evrópu á hinum myrku miðöldum. Höfuðkirkju borgarinnar, Notre-Dame, var byrjað að byggja árið 1163 og háskólinn, Sorbonne var stofnaður 1257. Kringum hann reis síðan Latínuhverfið þar sem stúdentar frá öllum hornum Evrópu söfnuðust saman. Þangað sigldi til dæmis Sæmundur fróði okkar frá Íslandi til að stúdera í Svarta skóla. Nú hafa veitingahúsin tekið yfir þar sem stúdentarnir áður réðu ríkjum.

Það var á götum Parísar sem franska byltingin hófst árið 1789 sem leiddi til aftöku síðasta konungs Frakka Lúðvíks XVI og konu hans Marie-Antonette og síðar krýningar Napóleons keisara og Napóleonsstyrjaldanna sem enduðu með ósigri Napóleons viðWaterloo árið 1815. Í dag er hægt að heimsækja gröf Napóleons i Les Invalides sem einnig er safn franska hersins. Napólen er frægur fyrir margt, ekki aðeins herfarir sínar. Það var til dæmis hann sem fann upp á númerakerfi húsa sem enn er við líði um víða veröld. Það var síðan Napóleon III sem hannaði hverfaskipulag Parísar, Paris arrondissement, sem skipar borginni í 20 hverfi kringum Il de la Cite, eyjuna gömlu. En eins og fyrr segir er hvert hvefi eins og borg í borginni. Enda voru mörg þessara hverfa upphaflega sjálfstæðir bæir sem seinna urðu úthverfi borgarinnar. París varð síðan höfuðborg franska heimsveldisins á 19. öld og áhrif nýlendnanna má sjá alls staðar í mannlífinu, í matargerð, tónlist, myndlistinni, bókmenntunum og menningu borgarbúa.

Já saga Parísar er rík og spennandi: Átökin við Þýskaland á 19. og 20. öldinni, Impressionisminn, endurteknar byltingar og slagorðin „Frelsi, jafnrétti og bræðralag“, Effelturninn, Louvre safnið og dauði Díönu prinsessu, allt er þetta og svo miklu, miklu meira hluti af París. Um leið hefur París og saga Parísar haft svo mikil áhrif á okkur öll. Borgin hefur líka þurft að þola erfiða atburði. Eins og hryðjuverkaárásina árið 2015 þegar ráðist var á skrifstofur tímaritsins Charlie Hebdo og 12 manns létust. Í nóvember sama ár dóu 130 manns í hryðjuverkaárásum. Þá eins og svo oft áður á erfiðum tímum hafa borgarbúar snúið bökum saman.

Umfram allt er París borg ástarinnar. Ástfangin pör heimsækja brúnna Pont des Arts til að hengja hengilás með nöfnum sínum á brúarhandrið. Sem tákn um óendanleika ástarinnar. Upphaflega brúin var reist af Napóleon keisara og var fyrsta járn brú yfir Signu. Brúin skemmdist vegna sprengjuárása bæði í fyrri og seinni heimsstyrjöldinni, hrundi og var síðan endurbyggð. Nú glitra þúsundir hengilása á brúnni í sólskininu. Það er að segja, þangað til borgarstarfsmenn koma og klippa þá burt svo pláss sé fyrir nýja. „Það er bara til ein sönn hamingja í lífinu: að elska og að vera elskaður“ skrifaði Lucile Dupin á sínum tíma. Parísarbúar eru örugglega sammála.

Við upphaf 21. aldarinnar er París enn ein af mikilvægustu borgum heimsins. Þar búa nú um 2000.000 í miðborg Parísar en 13.000.000 ef stór-París er talin með. Þar er að finna höfuðstöðvar margra af helstu alþjóðastofnunum samtímans, meðal annarra OECD og UNESCO. Hvergi í heiminum er boðið upp á fleiri alþjóðaráðstefnur en í París og París er miðstöð bæði flugsamgangna og lestarkerfis Evrópu. Enda var EM í fótbolta haldið þar árið 2016 og Ólympíuleikarnir árið 2024.

Eins og ég sagði hér í upphafi verður ferðalangur sem til borgarinnar kemur samstundis hluti af þessum mikla hjartslætti sem París er. Borgin býður sífellt upp á eitthvað nýtt. Best verður París þó að kvöldi til, þegar þreyttur ferðalangur tyllir sér niður á einhverjum af hinum óteljandi veitingahúsum hennar, í Latínuhverfinu, við les Halles, uppi á hæðinni þar sem Montmartre kirkjan gnæfir yfir borginni, hjá Rauðu myllunni eða nálægt Signubökkum, og gleymir sjálfum sér í hjartslætti mannlífsins.

Þórhallur Heimisson

12, mar. 2025
14:56

Stokkhólmur – Feneyjar norðursins

Það er ekki undarlegt að Stokkhólmur, höfuðborg Svíþjóðar, hafi um aldaldaraðir gengið undir nafninu „Feneyjar norðursins“. Borgin Feneyjar á Ítalíu er eins og allir vita umlukin hafinu, eiginlega byggð úti á hafi á tréstaurum og þar er helsta samgönguleiðin síki í stað gatna og gondólar koma í stað bíla. Það sama einkennir Stokkhólm að mörgu leiti.

Stokkhólmur var upphaflega lítill bær sem á víkingaöld var reistur á hólma í skerjagarðinum þar sem hið salta Eystrasalt mætir ferskvatninu frá Mälaren, þriðja stærsta innhafi Svíþjóðar. Stokkhólmur þýður eiginlega „Timbur hólmurinn“ eða hólmurinn þar sem timbur og tré móta umhverfið.

Það var á þessum hólma sem gamli bærinn varð til, „Gamla stan“ eins og hann heitir á sænsku, sem enn stendur og er einkenni borgarinnar. Á hólmanum var auðvelt að verjast árásum óvina á hinum myrku Miðöldum. Frá hólmanum til austurs teygir skerjagarðurinn sig langt út á Eystrasaltið og þar sem siglingaleiðin er hvað þrengst reistu Svíar sér virki til að stjórna skipaumferðinni. Til vesturs liggur siglingaleiðin inn Mälaren og alla leið til Uppsala þar sem miðaldakirkjan reisti höfuðstöðvar sínar. Þar er enn að finna stærstu kirkju á Norðurlöndum, Uppsaladómkirkju. Um 1500 var borgin við sundin fyrst kölluð „Feneyjar norðursins“ í rituðum heimildum. Það voru Hansakaupmennirnir þýsku sem lýstu staðnum þannig og skrifuðu að hólmurinn væri … „virki og verslunarmiðstöð Svíanna, varinn frá náttúrunnar hendi og af mikilli byggingarlist. Borgin á hólmnum liggur við vatnið eins og Feneyjar“. Já, það var snemma margt líkt með Stokkhólmi og Feneyjar.

Eftir því sem tímar liðu þéttist byggðinn á hólmanum og kringum hólmann. Karl XII konungur reisti þar konungshöllina sem enn stendur um 1700. Það var á þeim tíma þegar Svíþjóð var stórveldi og réði yfir öllum löndum kringum Eystrasaltið og langt suður í Þýskaland. Enda höllin engin smásmíð. Á hólmanum er líka að finna dómkirkjuna, „Storkyrkan“, og þinghúsið var reist á nærliggjandi hólma, „Helgeandsholmen“. Þannig að enn í dag er Gamla stan hjarta Svíþjóðar. Nú er öll umferð bifreiða bönnuð um Gamla stan þar sem yndislegar, þröngar göngugötur mynda net milli fornra torga og litlar búðir og hverskonar veitingahús blandast saman í dásamlegu völundarhúsi. Sem er umkringt hafinu. Þarna er að finna Nóbelshöllina, torgið þar sem frægasti jólamarkaður Stokkhólms er haldinn ár hvert, þýsku kirkjuna, lífverði konungs á vappinu og margt, margt fleira. Það er meira að segja hægt að rekast á núverandi konung Svíþjóðar þarna á göngunni, Karl XVI Gústaf, en hann er mikill útivistarmaður og elskar að fara í gönguferð um hólmann. Eða að bregða sér á skauta á sundunum þegar ísa leggur á köldum vetrum.

Aðal göngugatan í Gamla stan, Västerlånggatan, liggur yfir brýrnar sem tengja þinghúsið við konungshöllina og beint yfir á Drottningargötuna, sem er stærsta göngu og verslunargata borgarinnar. Þar iðar allt af lífi frá morgni til kvölds og langt fram á nætur. Já Gamla stan er hjartað og kringum hjartað byggðist borgin. Í dag búa um 800.000 manns í Stokkhólmi allt í kringum hólmann þar sem borgin fæddist. Fjöldinn teygir sig upp í 2.800.000 þegar stór-Stokkhólmur er tekinn með og verður þannig stærsti byggðarkjarni á Norðurlöndum. Byggðin stendur nú á gömlum melum og hólmum kringum Gamla stan og teygir sig yfir í skerjagarðinn þar sem hvert hverfi hefur sitt einkenni og er eins og borg í borginni.

Þar er að finna … Södermalm sem er heimur út af fyrir sig með öllum sínum frábæru leikhúsum og veitingastöðum. Östermalm með háskólunum, útvarps og sjónvarpshverfinu, útivistarsvæðunum og höfninni þaðan sem ferjurnar sigla til Finnlands og Álandseyja og Eystrasaltsríkanna og Póllands. Norrmalm sem er miðborg Stokkhólms nútímans með öllum sínum verslunum, veitingahúsum og mannlífi. Þar nærri er Karólínska sjúkrahúsið þar sem margir Íslendingar hafa fengið þjónustu og þekkja vel.

Kungsholmen þar sem ráðhúsið stendur, eitt af kennileitum borgarinnar….,,,,,og síðast en ekki síst Djurgården þar sem er að finna eitt stærsta útivistarsvæði í höfuðborg í heiminum. Þar liggur Skansen, húsdýragarðurinn sem er eins og Svíþjóð í vasaútgáfu, Gröna Lund, Tívolí Stokkhólmsbúa, Abba safnið sem óþarft er að kynna, Vasasafnið með herskipinu Vasa er sökk á sundunum við Stokkhólm árið 1628 í jómfrúar siglingu, Norræna safnið, Víkingasafnið, Brennivínssafnið og ótal mörg önnur söfn. Inn á milli eru göngustígar og veitingahús, barir og búðir á hverju horni. Allt um kring og nærri er skógurinn og hafið, Mälaren og Eystrasalt, sætt og salt eins og Stokkhólsbúar segja.

Besta leiðin og skemmtilegasta til að ferðast milli allra hólma og mela og skerja Stokkhólms er að taka það sem ég kalla bátastrætóinn. Bátastrætó siglir fram og aftur um borgina, lengst út í skerjafjörðinn og út á eyjarnar fyrir utan þar sem Eystrasaltið smátt og smátt tekur yfirhöndina. Til dæmis er hægt að skjótast í bátastrætó frá Djurgården yfir í Gamla stan. Eða í miðbæinn. Það er ævintýr að sigla þarna um sumar, vetur, vor og haust og kostar ekki meira en einn miði í strætó. Svo er auðvitað hægt að taka sér ferð með túristabát, eða fara í rækjuveislu á siglandi veitingastað. Hafið býður upp á óteljandi möguleika.

Þegar allt hefur verið sagt um borgina er þó aðalatriðið eftir sem erfitt er að koma í orð. Það er fegurð borgarinnar. Sumir segja að Stokkhólmur sé fallegastur að vori, þegar kirsuberjatrén blómstra í lok apríl í konunglega trjágarðinum í miðborginni. Aðrir að það sé ekkert miðað við á sumrin þegar hægt er að tylla sér við vatnið, Mälaren eða Eystrasaltið og veiða eða sitja úti á útiveitingahúsi á fallegu kvöldi með ljúfar veigar og horfa á mannlífið blómstra. Fegurð borgarinnar að hausti er öðrum efst í huga, þegar blöðin falla af trjánum og litskrúð skógarins er eins og listaverk. Sjálfum þykir mér borgin fallegust að vetri þegar snjórinn þekur allt, hafið frís og kuldinn sígur niður í mínus tuttugu gráður. Þá kvikna kertasljósin í búðunum og veitingahúsunum, ilmurinn af jólaglöggi og piparkökum breiðist yfir borgina, skógurinn klæðir sig í vetrarskrúð og hægt er að skella sér á skauta og skíði í miðborginni með kónginum og öllum hinum Svíunum.

Þórhallur Heimisson

28, feb. 2025
10:44

Madeira

Madeira, stundum nefnd „Havaí Evrópu“, hefur orðið æ vinsælli meðal íslenskra ferðalanga sem leita að nýrri paradís. Eyjan, sem er staðsett í miðju Atlantshafi, býður upp á óviðjafnanlega náttúrufegurð, milt loftslag og fjölbreytta afþreyingu sem höfðar til ævintýragjarna ferðamanna.

Funchal, höfuðborg Madeira, er full af lífi og menningu. Göngutúr um bæinn leiðir þig fram hjá litríkum markaði, þar sem hægt er að kaupa ferskt grænmeti og ávexti beint frá bændum. Sögulegar byggingar og nútímalegir veitingastaðir eru víða og bjóða upp á allt frá hefðbundnum portúgölskum réttum til nýstárlegra matargerðartilrauna.

Blómaeyjan Madeira með fjölbreyttum gönguleiðum er liggja um þétt skóg- og fjalllendi með einstöku útsýni yfir haf og land er stórkostleg upplifun fyrir þá sem elska útivist. Hægt er að fara í siglingar, kafa í kristaltæru vatni og kanna heillandi lífríki sjávar.

Madeira hefur einnig upp á að bjóða rólegri afslöppun fyrir þá sem vilja hvíla sig. Heilsulindir, sólbaðsstaðir og kyrrlátir garðar bjóða fullkomna leið til að endurnýja sál og líkama. Með fjölbreyttum gistimöguleikum, frá lúxushótelum til heimilislegra gistiheimila, er eitthvað fyrir alla.